Το φαινόμενο Στίλτον!

Τα τελευταία χρόνια, τόσο πιο συχνά ακούω παιδιά να λένε ότι τα αγαπημένα τους βιβλία είναι αυτά του Τζερόνιμο και της Τέα Στίλτον. Την ίδια στιγμή, αυξάνονται οι γονείς και οι δάσκαλοι που αναρωτιούνται αν τα βιβλία αυτά είναι "καλά" ενώ κάποιοι υποστηρίζουν ότι πρέπει το παιδί τους να "μάθει" να διαβάζει άλλα - "καλά" βιβλία. 

Πρόπερσι, είχα ένα τμήμα μαθητών β' δημοτικού, που είχαν πάθος για τη σειρά αυτή και καθημερινά, σε κάθε τσάντα υπήρχε τουλάχιστον ένας τόμος! Κάποια μέρα, αποφάσισαν όλα τα παιδιά να φέρουν όσους είχαν. Το αποτέλεσμα ήταν εντυπωσιακό! Μαζί με την αγάπη για τον Στίλτον είχε αναπτυχθεί μεγάλος συναγωνισμός για το ποιος έχει και έχει διαβάσει τα πιο πολλά. Κάθε τόσο τα αντάλλασσαν αλλά πιο συχνά απαιτούσαν από τους γονείς τους να αγοράζουν νέους τόμους που τους έλειπαν.

Αυτό, για μένα, ήταν κάτι μαγικό! Κάτι που απολάμβανα μαζί τους σε ώρες μαθημάτων και διαλειμμάτων. 

Ο Στίλτον είναι ένας ποντικός δημοσιογράφος που σε κάθε βιβλίο βρίσκεται σε ένα μέρος όπου θα του δώσει τα στοιχεία που χρειάζεται για να γράψει το άρθρο του. Η θεματολογία είναι πολύ πλούσια! 

Οι περιγραφές είναι ζωντανές, γεμάτες ενθουσιασμό, εναλλαγές και ανατροπές. Οι ήρωες και ο τρόπος ζωής τους, παρόλο που πρόκειται για ποντίκια, είναι κοντά στα σημερινά κινούμενα σχέδια. Τα βιβλία του Στίλτον είναι βιβλία που μπορούν να πιάσουν τον παλμό και τα ενδιαφέροντα των παιδιών. Ακόμα και ο τρόπος παρουσίασης είναι παιχνιδιάρικος, με αυξομειώσεις στο μέγεθος των λέξεων, χρωματιστές λέξεις και εικόνες από στιγμιότυπα. 

Και τώρα έρχεται το ερώτημα: τελικά είναι "καλά" τα βιβλία αυτά;

Μετά από όλα αυτά, η απάντηση είναι απλή! 

Είναι ό,τι πιο όμορφο να βλέπεις παιδιά να διαβάζουν με λαχτάρα ένα βιβλίο! Να το ρουφάνε και να ζητούν κι άλλο, κι άλλο, κι άλλο. Να αφήνουν το παιχνίδι γιατί θέλουν να δουν τι θα γίνει μετά. Να παλεύουν να διαβάσουν και ακόμα κι αν δυσκολεύονται να έχουν πείσμα, επιμονή και υπομονή!

Και τώρα έρχεται η δική μου ερώτηση: η ανάγνωση, που γίνεται στα σχολεία στο μάθημα της γλώσσας, τι σκοπό έχει; 

Η ανάγνωση δεν είναι τίποτ' άλλο από μία εξάσκηση - προπόνηση με κύριο στόχο να δημιουργήσει αναγνώστες. Αναγνώστης δεν είναι μόνο όποιος διαβάζει κλασική λογοτεχνία αλλά κάθε ένας που αναζητά και βρίσκει απόλαυση στην ανάγνωση! 

Το "διαβάζω βιβλία" δε σημαίνει διαβάζω για να μάθω ή γιατί πρέπει ή για να είμαι καλός μαθητής. Υπάρχουν πάρα πολλοί λόγοι που διαβάζουμε! Συχνά, γίνεται με σκοπό να μάθουμε. Όμως, αλίμονο, αν η ανάγνωση βιβλίων γινόταν μόνο για διδακτικούς σκοπούς! 

Κάτι που σαφέστατα ισχύει είναι το γεγονός ότι βιβλία χωρίς κανένα διδακτικό χαρακτήρα είναι αυτά που εξάπτουν τη φαντασία, προκαλούν σκέψεις και ελευθερώνουν τους αναγνώστες! Και ο Στίλτον είναι ένα βιβλίο που αυτό το πετυχαίνει αβίαστα. Εισάγει τα παιδιά στον κόσμο του βιβλίου με τρόπο που από δυνάμει αναγνώστες, τα παιδιά γίνονται αναγνώστες, που μετά τον Στίλτον τούς γίνεται στάση ζωής η ανάγνωση βιβλίων.

Έχοντας περάσει και έχοντας δουλέψει με πολλές τάξεις και τμήματα, αυτό που βλέπω είναι ότι τα παιδιά διψάνε και είναι πολύ δεκτικά στο να ενστερνιστούν συνήθειες όπως η ανάγνωση, ακόμα και στη σημερινή εποχή που η τεχνολογία τείνει να απορροφήσει οτιδήποτε άλλο υπάρχει.

Η ανάγνωση βιβλίων όπως ο Στίλτον, όχι μόνο δεν είναι κάτι κακό αλλά βοηθάει πολύ στο να πετύχουμε τον στόχο μας να δημιουργήσουμε την επόμενη γενιά αναγνωστών! Ας τους αφήσουμε, λοιπόν!