Γεφυρώνοντας το χάσμα...

  

Εκτός από εκπαιδευτικός, είμαι και μητέρα ενός εφήβου (β’ λυκείου, φέτος). Οι δύο αυτές ιδιότητες με κάνουν να εξετάζω και να ελέγχω καθημερινά τον κάθε ρόλο, με τη βοήθεια του άλλου.

Έτσι, λοιπόν, με τον γιο μου είμαι σε μια διαρκή επαγρύπνηση, παρατήρηση και αυτοπαρατήρηση. Παρατηρώ, πέρα από το πώς συνδέεται μαζί μου, στον κοινό μας χώρο και χρόνο, τον τρόπο που συνδέεται με τους φίλους του, τις δραστηριότητές του, τα ενδιαφέροντά του… Και μου φέρνει έκπληξη κάθε φορά που ανακαλύπτω κομμάτια από τον εσωτερικό του κόσμο.

Εμείς, ως άνθρωποι μιας προηγούμενης γενιάς, έχουμε περάσει τα παιδικά μας χρόνια τελείως διαφορετικά. Παίζαμε αλλιώς, είχαμε άλλες δραστηριότητες, άλλες επιλογές, ελευθερίες και ευκαιρίες, ελάχιστη τεχνολογία… Σίγουρα υπάρχουν θετικές και αρνητικές πτυχές αν θέλουμε να συγκρίνουμε το τότε με το σήμερα. Συνήθως, βλέπουμε και εστιάζουμε στα αρνητικά – αυτά που με το πέρασμα του χρόνου χάθηκαν και τη θέση τους πήραν άλλα, τα οποία κάποιες φορές υποτιμούμε.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η χρήση των υπολογιστών και γενικότερα κάθε είδους τεχνολογία. Όμως, είναι αδιαμφισβήτητο ότι παρόλα τα «στραβά» που τείνουμε να βλέπουμε, υπάρχουν και πολλά θετικά, στα οποία αν δε δώσουμε χώρο στα παιδιά μας να τα εκφράσουν, δε θα αντιληφθούμε ποτέ την αξία τους.

Είναι απολύτως φυσιολογικό ένας έφηβος να μην μοιράζεται τα πάντα με τους γονείς του (ποιος από εμάς έχει κάνει κάτι διαφορετικό άλλωστε!). Επίσης, είναι αναμενόμενο να μην έχουν τον ίδιο τρόπο σκέψης και τρόπο λειτουργίας με εμάς. Για παράδειγμα, αν εμένα μου αρέσει το σπίτι να έχει τάξη, ένας έφηβος τα έχει όλα χύμα, αν εγώ φροντίζω να έχω σαφές πρόγραμμα για τις δουλειές μου, οι έφηβοι αυτοσχεδιάζουν – ψιλοπασαλείβουν, δοκιμάζουν τα όρια και τις αντοχές τους ως προς τον ύπνο, τα ξενύχτια, την αδιαβασιά, το ντύσιμο κ.ο.κ..

Δίνοντας βάση και αξία στις διαφορές αυτές και στις εντάσεις που προκύπτουν από αυτά, απλά καταφέρνουμε να τα απομακρύνουμε από κοντά μας και να μεγαλώνει η απόσταση και το «χάσμα» μεταξύ μας. Αυτό δε σημαίνει ότι ως γονείς πρέπει να παραιτηθούμε από την προσπάθεια να αποκτήσουν την κουλτούρα να βάζουν και να τηρούν ένα πρόγραμμα ή τάξη στη ζωή τους γενικότερα. Όμως η ενασχόληση μόνο με αυτά, απλά εντείνει τις διαφορές ανάμεσά μας.

Η περίοδος της εφηβείας είναι η ευκαιρία για εμάς να δούμε και να γνωρίσουμε καταρχήν και να σταθούμε δίπλα και να ενδυναμώσουμε αυτόν τον άνθρωπο που φτάνει στην ενηλικίωση και αρχίζει να στέκεται πιο αυτόνομα και ως μια μοναδική και ξεχωριστή οντότητα που διαμορφώνει τον χαρακτήρα και τον τρόπο να είναι μες τα πράγματα και να τα ορίζει.

Οι έφηβοι είναι στη φάση όπου, μέσα από πειραματισμούς και δοκιμές, κάνουν τα πρώτα βήματα προς την αυτονομία και την επερχόμενη ανεξαρτησία. Κάποιες φορές τα βήματα είναι ατσούμπαλα ή κάνουν λάθος ενέργειες. Είναι πολύ πιο σημαντικό να νιώθουν ότι είμαστε κοντά τους να τα βοηθήσουμε και να σταθούμε ως βοηθοί, ως οι σταθεροί άνθρωποι που μαζί μας μπορούν να απολαμβάνουν αποδοχή και εμπιστοσύνη, παρά να αφήνουμε την καθημερινότητα να μας «τρώει» και να μας απομακρύνει. 

Ως ενήλικες έχουμε εμπειρία και γνώση. Ως γονείς οφείλουμε και είναι συμφέρον μας να έχουμε κατανόηση για το στάδιο που βρίσκονται και τις ανάγκες τους, ώστε να μπορούν να μας έχουν ως σημεία αναφοράς και ασφάλειας στις δυσκολίες που θα συναντούν!