Ψάχνω χώρο να χωρέσω!

 

Συνηθίζουμε να λέμε για τα μικρά παιδιά, ότι ο πιο περιορισμένος χώρος (όπως παράδειγμα η κούνια με τα καγκελάκια, που κοιμούνται αντί για το μονό κρεβάτι που χρησιμοποιείται αργότερα), τους δίνει ασφάλεια μιας και είναι «ελέγξιμος» από αυτά, δηλαδή μπορούν να αντιληφθούν μέχρι πού φτάνει – εκτείνεται.

Πέρα όμως από τις δικές μας παρεμβάσεις, παρατηρούμε συχνά ότι και τα ίδια τα παιδιά αναζητούν μικρούς και συχνά πολύ περιορισμένους χώρους για να παίξουν. Ο χώρος κάτω από το κρεβάτι, μέσα σε μια μικρή ντουλάπα, μια κούτα, κάτω από ένα τραπέζι… γίνονται χώροι παιχνιδιού.

Σε τι μπορεί να εξυπηρετεί αυτό; Τι μπορεί να μαθαίνει ένα μικρό παιδί από μια τέτοια επιλογή;

Πέρα από την αίσθηση ασφάλειας, η επιλογή αυτή μαθαίνει τα παιδιά κάτι που δε θα μπορούσαν να αντιληφθούν αλλιώς: τα όρια του σώματός τους! Το πραγματικό μέγεθός τους!

Ας το δούμε λίγο καλύτερα αυτό: 

Μέσω της όρασης ένας άνθρωπος βλέπει το μεγάλο και το μικρό, το ψηλό και το χαμηλό, το παχύ και το λεπτό, τα χρώματα, τα σχήματα κ.ο.κ.. Καταλαβαίνει έννοιες όπως «είμαι μικρότερος από…» ή «είμαι ψηλότερος από…». Όμως όλα αυτά δεν του δίνουν κατανόηση για τον δικό του όγκο και το δικό του μέγεθος. Έτσι, δοκιμάζει να περάσει μέσα από, να χωρέσει μέσα σε και βιώνει το μέγεθος και τα όρια του σώματός του. Αντιλαμβάνεται το ύψος του βάση του πόσο πρέπει να σκύψει για να χωρέσει κάτω από ένα τραπέζι ή μέσα σε ένα ντουλάπι. Αντίστοιχα, μπορεί να δοκιμάσει να σταθεί ανάμεσα σε έναν τοίχο και το πλάι μιας βιβλιοθήκη ή να θέλει να περάσει μέσα από το σχεδόν κλειστό παράθυρο.

Όλα αυτά τα παιχνίδια δίνουν την ευκαιρία να «δει» τον εαυτό του, να κατανοήσει τα όρια του σώματός του και να το διαφοροποιήσει από το υπόλοιπο περιβάλλον: φέρνει τον εαυτό του σε επαφή και επικοινωνία με το περιβάλλον, μαθαίνει γι’ αυτό και αντιλαμβάνεται μέσα από αυτό τον εαυτό του.