Πώς τα όνειρα γίνονται πραγματικότητα;

Τα παιδιά πάντα προσπαθούν να διεκδικήσουν κάτι παραπάνω από αυτά που έχουν. Αυτό είναι κανόνας και έχει μέσα του το πείσμα και την επιμονή που αργότερα θα χρειάζονται για να πετύχουν τους στόχους τους. Αυτή είναι η φυσική τάση του ανθρώπου, να προσπαθεί συνέχεια να πάει κόντρα σε αυτό που ισχύει ώστε να πετύχει κάτι άλλο.

Αν το καλοσκεφτούμε, κάπως έτσι χτίζονται τα όνειρα. Με αυτή την επιμονή και υπομονή – υπομονή και επιμονή, οδηγούμε κάθε μας όραμα προσπαθώντας να υπερνικήσουμε κάθε εμπόδιο και δυσκολία που συναντάμε στον δρόμο μας!

Ε, αυτή την ικανότητα την έχουν όλα τα παιδιά! Το θέμα όμως είναι ότι την έχουν και τη διεκδικούν με πράγματα που δεν είναι πάντα για το καλό και το συμφέρον τους αλλά είναι για μια πρόσκαιρη ευχαρίστηση, που μπορεί αργότερα να είναι εις βάρος τους. Έτσι, διεκδικούν να κοιμούνται πιο αργά, να τρώνε πιο πολλά παγωτά, να αποκτούν πιο πολλά παιχνίδια. Και κάθε «πιο» είναι χωρίς όριο – χωρίς τέλος!

Το θετικό σε όλο αυτό είναι η επιμονή και το αρνητικό είναι ότι η πρόσκαιρη αυτή ευχαρίστηση, μακροπρόθεσμα δεν έχει σχεδόν κανένα όφελος. Αν ως γονείς αναγνωρίσουμε και διακρίνουμε την αξία αυτών των δύο χαρακτηριστικών, τότε το έργο μας γίνεται πιο εύκολο και η σημασία των παρεμβάσεών μας πιο ουσιαστική!

Αυτό που χρειάζεται είναι να ενθαρρύνουμε τη συμπεριφορά αυτή αλλά καλλιεργώντας και ενισχύοντας συνήθειες και τρόπους που μελλοντικά θα φέρουν ένα αποτέλεσμα για το οποίο το παιδί θα είναι περήφανο για τον εαυτό του και την προσπάθειά του. Θα το έχουμε βοηθήσει να «χτίσει» συνήθειες και συμπεριφορές που θα του είναι χρήσιμες και θα κάνουν τη ζωή του πιο όμορφη και αποδοτική! Θα του έχουμε δείξει τον τρόπο να δουλεύει ώστε να γίνουν τα όνειρά του πραγματικότητα!

Πότε η "αγάπη" κακομαθαίνει;

  

Συχνά ακούμε και βλέπουμε παιδιά να ζητούν πράγματα ή χάρες από τους γονείς τους, θεωρώντας αυτονόητο ότι αυτό πρέπει να συμβεί ή ότι οι γονείς οφείλουν να υπακούσουν στις ορέξεις τους.

Η άρνηση, από την μεριά των γονιών, έχει ως αποτέλεσμα τα παιδιά να αυξάνουν ποικιλοτρόπως την πίεσή τους προκειμένου να πετύχουν αυτό που θέλουν. Κι όταν οι γονείς υποκύπτουν, τα παιδιά παίρνουν ευχαριστημένα αυτό που ήθελαν ενώ οι γονείς μένουν με μια αίσθηση ενοχής και απορίας για το τι είναι αυτό που δεν κάνουν σωστά.

Το μόνο σίγουρο σε όλα αυτά είναι ότι μία σχέση είναι κάτι πολύ δυναμικό που συνεχώς χτίζεται ή/και γκρεμίζεται και ότι η σχέση των ενηλίκων με τα παιδιά τους ενέχει και τον παράγοντα ότι υπάρχει διαφορά ηλικίας, οπότε ο ενήλικας οφείλει μεγαλύτερη κατανόηση και κάλυψη των αναγκών των παιδιών.

Αυτό το τελευταίο συνήθως είναι η παγίδα που όλοι μας πολύ εύκολα πέφτουμε. Η κατανόηση και η υπευθυνότητα που έχουμε απέναντι στα παιδιά, δε σημαίνει κι ούτε συνεπάγεται ότι πρέπει να ικανοποιούμε κάθε χούι τους, ανά πάσα ώρα και στιγμή! Επίσης, το να μην ικανοποιούμε κάθε επιθυμία τους, δε σημαίνει ότι είμαστε ανάξιοι γονείς ή ότι δεν επιτελούμε σωστά το έργο μας!

Κατανόηση και κάλυψη αναγκών σημαίνει ότι είμαστε σε θέση, ανεξάρτητα από τις αντιδράσεις και τους χειρισμούς των παιδιών, να διακρίνουμε τι πραγματικά έχουν ανάγκη και χρειάζονται και τι όχι. Το να κλαίει ένα παιδί επειδή δεν του κάνουμε το χατίρι, δε σημαίνει ότι είμαστε κακοί γονείς. Απλά προσπαθεί να βρει το αδύναμο σημείο μας για να πετύχει τον σκοπό του.

Μια σωστή διαπαιδαγώγηση μπορεί να χρειάζεται να περάσει και από στιγμές δύσκολες, δυσάρεστες ή και αρκετά επώδυνες! Όσο όμως είμαστε στο πλάι τους με σταθερότητα και κατανόηση και με την πίστη ότι κάνουμε το σωστό για αυτά, τόσο θα μειώνονται οι αντιδράσεις τους, θα αυξάνεται η ασφάλεια που νιώθουν μαζί μας και θα είναι ευτυχισμένα! Θα είμαστε για αυτά το σταθερό σημείο – η πηγή της ασφάλειάς τους!